Tøff nok?

Eg likar langrenn, latter, leik, lomper, og laurdagsgodt.
Eg hatar Harley Davidson, harpiks, heiagjengsleiarar, hubrohyl og halloween.
Eg frykter fyllikere, fyrverkeri, flammer, fengselsfuglar og fugleinfluensa.
Eg ønsker økonomi, ølforbod, Øystein Sunde- autograf, østersperle og ønskebrønn.
Eg elsker eplemos, eventyr, ekskursjonar, elgkarbonader og ego dikt.

Hilde Selvikvåg

Som sikkert mange har oppdaga, er eg ganske redd og skvetten av meg. Det er ein del ting som får hjartet mitt til å dunka fortare, og håra på ryggen til å reise seg. Derfor tenkte eg at eg skulle ta for meg ting som eg fryktar.

Rakettar
Rakettar er skumle saker. Kvar einaste nyttårsaftan vel eg helst å halda meg innandørs. Det hender at eg tek meg ein tur ut i gardsrommet med stjerneskott, men ikkje meir. I år valte eg å ha på meg vernebriller, i tilfelle eg skulle få ein rakett i augene. Viss du har vore på fotballbanen saman med meg sånn rundt nyttårstider, har du nok fått opplevd rakettrefleksen min også. Dersom eg høyrer ein rakett bak meg, byrjar eg med ein gong å spurte. Eg spring alt eg kan, men ikkje så langt, berre nokre få meter. Det plar å hjelpe uansett.



Flammar
Frå rakettar og over til flammar. Brann og eld er noko anna som skremmer meg. Eld på bål, i peisen og stearinlys er berre koseleg, men dersom elden ikkje er under kontroll er det verre. Den brannen eg hugser best, var kanskje den oppe på toppen for nokre år sidan. Eg var på fotballtrening den dagen, og plutseleg fekk me auge på masse røyk som steig opp frå fjellet. Dei andre tenkte svært lite over det, men eg greidde ikkje å konsentrere meg, og sto berre og såg på røyken. Etter kvart såg me digre flammar som åt seg inn i trea og buskane. Like etter kom brannbilar farande oppetter vegane. Eg var livredd for at brannen skulle spreie seg til husa, men heldigvis gjorde han ikkje det.



Det er mange som veit at eg er redd for flammar. Ein gong sprang nokre gutar etter meg med lighter og eg vart sjølvsagt livredd, men det hadde eg eigentleg grunn til også. Dei stengde meg inne på do, og tente på gummikanten rund døra. Dei fekk ikkje fyr på gummikanten, men etter kvart byrja det å koma masse røyk inn og eg fekk heilt pannikk. Heldigvis slapp dei meg ut igjen, og eg brann ikkje opp.

Lyn og torever
Eg likar ikkje torden! Det er skummelt. Eg hugsar spesielt godt ein gong me var i Arendal på besøk hos Gunvor, ein kjenning av mamma og far. I Arendal er det alltid varmt, og landskapet er veldig flatt. Altså, svært utsett for lynnedslag, og familien Selvikvåg vart så heldige å få oppleve det spektakulære toreveret.
Lufta var svært klam og eg låg og sov. Vindauget på rommet stod på vid gap. Plutseleg vakna eg av eit voldsamt torever. Det blei berre verre og ville nesten aldri ta slutt. Eg vart så redd at eg måtte innunder dyna til mamma. Der låg eg med augene att og hendene for øyrene. Ikkje ville eg sjå lynet og ikkje ville eg høyre tordenskrallet. Uveret varte og rakk. Gunvor var også livredd. Ho stod og skalv ute på gangen. Det gjorde ikkje meg mindre redd. Utpå morgonkvisten tok det omsider slutt, og godt var det. Berre så det er sagt kunne eg ikkje tenkt meg å budd i Arendal.



Narkomane
Det som eg kanskje er aller mest redd for, er narkomane. Noko av det verste eg veit, er å vente på nattoget frå Oslo til Stavanger. Det har eg nemleg opplevd mange skumle episodar. Den verste skrekkopplevinga var den gongen eg skulle ringa heim til far. Eg rusla roleg bort til telefonane på stasjonen, og plutseleg kjem det ein høg, sjanglete mann på rulleskøyter mot meg. Augene hans var heilt raude, og han sa: ”Du har’ke ei krone eller to?”
Eg vart livredd og visste ikkje kva eg skulle seie. Det einaste eg klarte å presse fram var eit lite og spinkelt ”neitakk”. Den narkomane mannen lo av meg og sa: ”Versegod”, og valsa vidare på rulleskøytene sine. Trine og mamma lo av meg, men eg var redd. Kjemperedd!


No som du har fått eit lite innblikk i kva eg fryktar, er eg sjølvsagt litt nysgjerrig på kva du er redd for? Er det kongroer, biller, slangar, høgder eller kanskje lokkemenn?